10 jaar Fietslabyrint

Fietslabyrint is de afgelopen tien jaar alleen maar beter, mooier en completer geworden. Inmiddels vind je Fietslabyrint in meer dan 2500 instellingen in de wereld. Of Bike Labyrinth, zoals we dat in het buitenland zeggen. Om dit bij te benen en voor elkaar te krijgen, moesten we groeien. Dat probeerde we gestaag, want ineens veel verkoop, dat kan onze productie niet aan. Veel voorraad aanleggen? Best spannend, want misschien ontdekken we binnen een paar weken een beter stukje hardware. Nieuwe ideeën voor productontwikkeling? Die moeten we voorzichtig testen en uitrollen, want we hebben te maken met een kwetsbare doelgroep. Het enige waar we nooit minder tijd aan hebben besteed, is het maken van nieuwe (en steeds betere) fietsroutes.

Het bleek een hele achtbaan. Achteraf gezien waren de eerste vijf jaar de makkelijke jaren, hoewel we geen rode cent verdienden en vooral tijd investeerden. Na vijf jaar kwamen de eerste mensen in dienst, een hele nieuwe fase. Fantastische mensen, die hun handen uit hun mouwen staken. En inmiddels, met meer dan twintig mensen, komen we weer in een nieuwe fase. Een fase waarin Job en ik niet meer alles weten, waarin afdelingen zelfstandig zijn of worden en wij niet meer over alles iets te zeggen hebben. En dat is lang niet altijd makkelijk; Job en ik lijden om beurten aan het Founder’s syndrome.

Dat we aan founderitis lijden is niet zo gek; we waren een start-up (zonder investeerders dus misschien waren we het niet) en zijn een scale-up (volgens onze eigen definitie). Lees maar mee: How it started en How it’s going.

How it started

Het was januari 2008, toen er een mailtje van Annette in de inbox verscheen. Ze had Fietslabyrint gezien op de tentoonstelling van het tweede semesterproject van de opleiding Media Technology van Universiteit Leiden.

Het mailtje ging zo:

Fiets met beelden

Beste mevrouw Keijzer, Het verpleeghuis Overrhyn heeft een afdeling fysiotherapie waar cliënten door het fietsen op hometrainers, aan hun conditie werken. Het zijn hometrainers in combinatie met rolstoelen. Het lijkt ons voor onze cliënten erg leuk om het fietsen te koppelen aan bewegende beelden uit Leiden. We denken dat dit stimulerend zal werken en goede herinneringen zal gaan geven. We zouden het fijn vinden om dit eerst eens uit te proberen. Het gaat daarbij dus niet om de fiets zelf maar om de apparatuur.

Kunt u ons laten weten of uw apparatuur inderdaad tijdelijk voor ons beschikbaar is. En, hoe we dit verder kunnen afspreken. We denken aan het uitproberen gedurende een week, maar enkele dagen zou ook mogelijk zijn.

Graag uw reactie

Natuurlijk wilden mijn studiegenoten, Job & Giannis, en ik Annette helpen. We moesten wel de hardware aanpassen, want de eerste versie van Fietslabyrint, de City tour of choices, zag er zo uit:

Een kunstinstallatie met een fiets die voor een fles rosé van vier euro via marktplaats was geruild... Op deze fiets kon iemand die in een verpleeghuis woont niet fietsen. Met vereende krachten, waarbij de hardware kwaliteiten van mijn vader onmisbaar waren, hebben Job, Giannis en ik iets moois voor ze gemaakt.

Het was een beetje houtje touwtje en de videobeelden waren instabieler dan je je kan voorstellen, waardoor een mevrouw wel erg misselijk werd tijdens het fietsen. Maar mede dankzij de mooie uitgestippelde route van Job, die alle architectuur van Leiden uit zijn hoofd kent, was ons project een groot succes.

En wel zo’n succes dat het verpleeghuis alles wilde houden. We hadden onze persoonlijke computer daar neergezet en helaas was er vanuit het verpleeghuis geen geld om een computer te kopen.

En dat, beste lezers, had zomaar einde Fietslabyrint kunnen zijn. En het einde van dit artikel. Job, Giannis en ik gingen verder met ons leven. Hoopten af te studeren, kregen gezinnen en banen en Giannis verhuisde terug naar Griekenland. We waren elkaar allang vergeten toen Ilona mailde:

Wellicht een rare vraag…

Beste Ella, Jouw email-adres (wanneer dit nog klopt) heb ik van Annette gekregen. Annette werkt ondertussen niet meer op Overrhijn, maar ik nog wel en in die functie wil ik je ook wat vragen. Een aantal jaren geleden heb je met een medestudent een interactief fietsprogramma bij ons opgezet. Onze bewoners konden via een computerprogramma op de zitfiets een route door de binnenstad van Leiden fietsen. Nu zijn we alle informatie hierover kwijt (en Annette werkt in het buitenland !), maar we willen een poging wagen om financiën te krijgen voor een originaliteitsproject ! Omdat we natuurlijk al een proef hebben gedraaid weten we dat de cliënten het een succes vonden en overwegen we om het in te dienen. Maar je begrijpt dat we alle gegevens kwijt zijn.....Kan jij ons wellicht nog helpen?

Hopelijk komt dit nog aan en horen we iets van jou/jullie terug,

Vriendelijke groet, Ilona

Ik belde Job. “Hoi Job! Ken je me nog! Ik ben het, Ella, je oud-studiegenoot!”. Job kende me nog, ik vertelde van de e-mail, we waren enthousiast en samen maakten we een plan om Ilona een presentatie te laten geven voor het originaliteitsproject.

Ilona deed dat zo goed, dat ze de orginaliteitsprijs wonnen!

Toen moesten we wel aan de slag. We wilden meer routes filmen, onder andere de omliggende dorpen en een natuurroute, want elke dag alleen door Leiden fietsen leek ons saai. Daarnaast hoorden we dat er mensen in het verpleeghuis woonden die uit deze dorpen kwamen. Om mooie stabiele beelden te krijgen (waar die mevrouw uit het verpleeghuis niet misselijk van zou worden), hebben we veel onderzoek gedaan. We probeerden van alles. We hebben zelfs een cameraman boven op een stapel matrassen in een ouderwetse bakfiets gezet, maar de beelden die daar uitkwamen wiebelden verschrikkelijk . Marktontwikkelingen in cameraland kwamen precies op het juiste moment: een eerste sportcameraatje kwam uit. Een huisgenoot van Job had er één die we mochten lenen. Klein, goedkoop en voorzien van interne stabilisatie. Met nog een beetje video-bewerking achteraf kregen we prachtige beelden waar geen concurrent aan kon tippen.

Na een paar maanden ontwikkelen hadden we voor Topaz Overrhyn een mooie opstelling af:

Tenminste… Terwijl ik een kind baarde, ging Job regelmatig naar Overrhyn omdat er steeds iets kapot was. Soms ging ik ook. Met baby en peuter in de trein en bus met een tas vol toetsenborden, tie-wraps en schroevendraaiers.

Op enig moment werden we niet meer gebeld; Fietslabyrint ging niet meer stuk, alles werkte! Het was einde Fietslabyrint. De locatie was blij, wij pakten de tie-wraps weer in en Giannis heeft Griekenland nooit meer verlaten. Toch weten jij en ik dat het hier niet bij is gebleven.

We houden je op het puntje van je stoel. Lees snel het artikel Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan om te weten hoe dit verder verliep.