Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan

In 2011 was het eerste Fietslabyrint een feit. Ella, Job & Giannis maakten deze op aanvraag van Topaz Overrhyn. Zodra de locatie tevreden was, pakten zij de tie-wraps weer in. Het leek erop dat dit ook het einde van Fietslabyrint zou zijn. Ware het niet dat er media-aandacht kwam: “Daar bij Overrhyn hebben ze iets heel bijzonders!”.

Eerste Fietslabyrint.png

We kregen twee offerte-aanvragen. Eentje van Jan Willem, van de Vrienden van Topaz, die de droom had om alle locaties van Topaz van Fietslabyrint te voorzien. En één van een andere stichting in Leiden en omstreken, Marente, die dit ook wilde voor meer dan tien van hun locaties. De mensen bij deze stichtingen, visionair als ze waren, hebben in ons en in Fietslabyrint in dit vroege stadium geloofd, want uiteindelijk zeiden beiden ja op onze offertes.

Nadat we deze eerste drieentwintig Fietslabyrinten hadden geproduceerd en afgeleverd, kwam er af en toe een bestelling binnen. Job had een simpele website gemaakt waar potentiële klanten informatie konden vinden. Samen verbeterden we het product en ik belde en mailde stad en land af op zoek naar klanten (en kocht ondertussen alle groene broodtrommeltjes in Nederland op voor, jawel, de eerste versie van Fietslabyrint). Zonder de auto van Jobs moeder hadden we het niet gered; in die kleine Skoda zijn heel wat Fietslabyrinten vervoerd.

Ons eerst verdiende geld gaven we uit aan onze eerste beurs: drie dagen een stand op een groot evenement in de jaarbeurs met heel erg veel potentiële klanten.

Weer een jaar later verscheen er een artikel in de Volkskrant, want inmiddels hadden we onze eerste buitenlandse route gefilmd: Parijs! Hoe eng dat was, dat vertel ik je graag een andere keer.

In de tijd daarna waren we vooral bezig om de Fietslabyrinten in de verzorgingshuizen werkend te houden en te luisteren naar de ideeën van onze klanten en gebruikers zodat we konden doorontwikkelen. Maar we moesten ook leven: Job bouwde de ene na de andere website voor het Leidse MKB en ik had mijn baan als software engineer inmiddels verruild voor een baan waar ik maar twee dagen hoefde te werken en precies genoeg geld verdiende.

Het bleek onhoudbaar. Zelfs met maar twee dagen werken had ik te weinig tijd voor Fietslabyrint. Dus ik belde Job en zei: Ik zeg mijn baan op, ik denk dat het financieel net kan. Waarop Job zei: Goed idee, ik stop ook met mijn werk.

Er volgde een tijd waarin geluk een grote rol speelde, we alle kansen grepen, routes maakten en Fietslabyrint gestaag groeide.

Al snel hadden we door dat content het belangrijkste was; iedereen wilde fietsen door een omgeving die hij of zij kende. Dus we focusten ons bijna volledig op filmen. Job tekende de kaarten: stadsmuren werden nooit overgeslagen en bruggen, kerken en middeleeuwse gebouwen filmden we vanaf de straat waarbij je het gebouw het mooiste in beeld kreeg.

In de zomer had ik elke ochtend om een uur of zeven contact met Job, waarbij we ons afvroegen of de lucht blauw genoeg was en waar we zouden gaan filmen. Onze eisen waren hoog. Een wolkje aan de lucht? Helaas - het filmen gaat niet door. Het wolkje is er niet in Roosendaal, mooi! De trein in, een fiets huren, de camera monteren en filmen maar. Ondertussen was ik een fietsend kantoor en helpdesk, want de verkoop en de service moest natuurlijk ook doorgaan.

Het filmen gebeurde met een speciale fiets met een ingewikkelde en hele dure camera-opstelling. Teminste, dat zeiden we. In werkelijkheid filmden we met de goedkoopste sportcamera op OV-fietsen, die op veel stations te huur waren voor een paar euro per dag. We lieten de banden een klein beetje leeglopen om de beelden stabieler te krijgen en zeiden dan, als we de fiets weer inleverden, “de banden zijn een beetje zacht”. Tot op de dag van vandaag is dit ons grootste geheim geweest. Het heeft er voor gezorgd dat we met grote snelheid veel routes konden maken van hoge kwaliteit, zodat zoveel mogelijk mensen konden fietsen door een omgeving die ze kenden...

Het klinkt makkelijk, maar dat was het helaas niet altijd. Soms waren de OV-fietsen op of stond je uren in de rij om er één te bemachtigen. Zo is Job wel drie keer zonder succes naar Deventer getreind. Toen hij een keer wel succes had en een OV-fiets had weten te bemachtigen, bleek er een boekenmarkt te zijn, waardoor de halve binnenstad was afgezet voor fietsers.

Na meerdere van dit soort voorvallen en vijf jaar vooral met onszelf en een enkele ZZP’er te werken, werd het tijd voor onze eerste echte medewerkers. Deze mensen kwamen uit ons netwerk of we kwamen ze toevallig tegen. De buurman, een vriend, de partner van een vriend, een bevriende kunstenaar, iemand op een congres en een student die ons iets cools kwam laten zien. Ze waren een paar uur (of meer) per week voor ons beschikbaar en hebben allerhande klussen gedaan, van simpel tot baanbrekend.

Zo kwamen er steeds meer mensen bij ons werken en we hadden ook steeds meer spullen, dus zochten we een bedrijfsruimte. Inmiddels durfden we het financieel aan en niet meer twintig computers in de box van je baby hoeven opstapelen, leek ons heerlijk. We vonden 26m2 bij BINK36 in Den Haag. Daar pastten drie Fietslabyrinten, twee bureaus en een hometrainer in. Precies goed.

De toevallige mensen kwamen bij ons in dienst. Zo moesten we opeens loonstroken maken, de boekhouding doen en ons bezighouden met vragen over pensioen. Dit alles met de ondernemersmentaliteit “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” (beter bekend als de Pippi-Langkous-mentaliteit).

We zijn nooit meer gestopt met durven & doen en is het team blijven groeien. Inmiddels werken we met meer dan twintig mensen wereldwijd aan Fietslabyrint.

Benieuwd naar hoe het nu met Fietslabyrint gaat? Vraag een Fietslabyrinter naar zijn of haar ervaringen. Geheid hoor je iets over Ierland waar Game of Thrones is opgenomen, schapen die besluiten dwars door onze opname over te steken, de McDonalds in Duitsland, de boot naar Noorwegen of Wally in Berlijn. In ons volgende artikel How it’s going (and growing) pakt Ella nog een keer de pen om te vertellen hoe het nu met Fietslabyrint gaat.